1BIRA | Fraukje Meijer | Cocons in de bomen

In de drukke wereld van vandaag is het soms nodig om tot rust te komen. De cocons in de bomen zijn hier ideaal voor: je hoofd in de wolken, letterlijk, de drukke stad achter je. De rustplek bestaat uit twee shelters, hoog in de bomen, waartussen een balans heerst tussen open- en geslotenheid. In de beglaasde ronde leefruimte sta je volledig in contact met de natuur: door het uitzicht op het groen en de boomstam als centraal element. Je leeft op het ritme van de natuur. De compacte bibliotheek is bekleed met opaak glas waardoor er geen afleiding is van buitenaf. Zo kom je, enkel gestoord door gefilterd zonlicht, echt tot rust.

1BIRA | Louise Vanderwaeren | HET APPELHUISJE

Een shelter voor de appelboer

Midden in een rustige boomgaard rijst een hoge toren op. Het is de woonplaats van de appelboer, die vanaf het grote terras kan uitkijken over zijn appelbomen.

Twee doosjes, één donker en één licht, vormen één geheel. Dit contrast wijst op het verschil tussen de geborgenheid beneden en de openheid boven. De rode stippen op het kopse hout van de oneindig wederkerende bouwknoop, zoeken verbinding met de appels uit de boomgaard. De hele constructie staat op pilotis die een doorgang creëren onder de shelter.

Met andere woorden, de perfecte plaats om in alle rust te genieten van een smaakvolle appel.

1BIRA | Milo Van Aelst

Dit sterk geometrisch gevormde gebouw is een ontmoetingsruimte in open lucht voor mensen van jong en oud.

Het grondplan is slechts een eenvoudige vierkant, maar wanneer je het gebouw binnengaat langs een van de vier ingangen ervaar je een hele andere ruimtelijkheid. De wanden zijn schuin, net zoals de dakstructuur, waarin een achthoek is uitgesneden en een grote koepel in de plaats is gekomen. De koepel, steunend op acht palen, voorziet de ruimte van voldoende natuurlijk licht. Datzelfde licht werpt bovendien een unieke schaduw op de witte, betegelde vloer.

2BIRA | Sofie Becuwe, Natasja Deaulmerie, Emma Feijtraij, Jérémy Lobeau

Korbeek-Dijle, een typisch Vlaams dorp zonder dorpskern, was het vertrekpunt voor ons ontwerp. We hielden hierbij rekening met de zadeldaken en schuren in de omgeving. Op onze site kan je fietsen huren of met een kajak de Dijle op. Daarnaast is er een gezellig café voorzien en een grote luifel waaronder diverse activiteiten kunnen plaatsvinden. Deze verschillende functies hebben we uit elkaar getrokken en ondergebracht in een aantal landschapskamers. Door ze aan elkaar te schakelen met een snelle as voor fietsers en een trage as voor voetgangers, voorzien we een verbinding van de kerk tot aan de Dijle.

2BIRA | Hannah Denys, Phebe Masselis, Kaat Fierens, Merel Janssens

We kregen de opdracht om een overdekte ruimte te ontwerpen op het terrein van “The Shelter” in Korbeek-Dijle waar een grote groep mensen samen kunnen komen en evenementen kunnen beleven.

Dit paviljoen is een geheel van geometrische vormen die elkaar overlappen in het landschap. Via de cirkelvormige luifel betrekken we de aanwezige waterstroom in ons ontwerp en creëren we voor de bezoekers van het paviljoen een zone van contact met de natuur en de ruimere omgeving. De cortenstalen gevel van de strook versterkt het idee van één rechte lijn die de verschillende activiteiten (café, verhuur van kano’s, …) aan het water verbindt.

2BIRA | Faber Van Driessche, Gommaar Van Reybrouck, Nathan Kolenberg, Constance Naessens | SYMBIOSE

Waaraan denk je als je denkt aan een Vlaams landschap? Ruimtelijke wanorde en bakstenen huizen, die van België het lelijkste land ter wereld maken volgens Renaat Braem. Als reflectie hierop hebben wij een symbioot laten landen in Korbeek-Dijle: een symbioot die enerzijds beschermt maar anderzijds overheerst. Een dunne plaat van 20 cm overspant op ranke kolommen een oppervlakte van 1800 vierkante meter en geeft het dorp een nieuwe aura. Tegelijkertijd vormt de plaats een gastheer voor verschillende evenementen en een hernieuwd sociaal leven in een herdacht landschap.

2BIRA | Renée Borowski, Gilian Luyckx, Eline Hoeben, Vincent Vanhamme

Het sereen dorpje Korbeek-Dijle wordt gekenmerkt door haar traditionele rode baksteen, het ontbreken van een dorpscentrum is een pijnpunt voor de gemeenschap die er woont. Doormiddel van een cortenstalen pad dat zich voortplant als een rank van een druiventros, hebben wij een link gelegd tussen de kerk en het prachtige groen waar dit dorp trotse eigenaar van is. Aan deze rank grijpen zoals druiven de paviljoenen aan, die zich zachtjes in het landschap inplanten door hun betonnen materialiteit. Door elk paviljoen anders te benaderen is er getracht elke emotie een gepaste plaats te kunnen geven.

2BIRA | Alexander Kerkhofs, Andras Vanquaille, Daan Hensmans, Karine Harutyunyan

Een fietser op weg naar school, een hoop kinderen die zich uitleven in het gras, een gepensioneerde op de dagelijkse wandeling met zijn hond, een vader onderweg naar zijn werk, diens baas toevallig net in een kajak op de Dijle: dit zijn slechts enkele van de vele dagelijkse wegen in Korbeek-Dijle. Ze kronkelen zich door het kleine dorpje, maar kruisen elkaar niet. Ze komen van alle kanten, maken een lus of gaan rechtdoor, cirkelen een tijdje in het rond, stoppen abrupt of stevenen recht op hun doel af, maar ze missen een knoop, een dorpskern. Een punt waar alle lijnen kruisen. De lijnen maken het ontwerp. En net zoals de mensen bewegen, moeten de lijnen mee kunnen bewegen. Er moeten momentopnames ontstaan, waarbij het contact tussen toevallige passanten terug wordt gezocht. De lijnen van het ontwerp maken de tekening, maar het zijn de mensen die ze inkleuren.

De nieuwe ontmoetingsplek in Korbeek-Dijle is ondergeschikt aan twee perpendiculaire assen. Door deze ruimtelijke ordening door te trekken in het ontwerp delen deze assen de site op in vier kwadranten, waarbij elk kwadrant een afzonderlijke functie vervult. De schikking wordt bekrachtigd door het plaatsen van muren langs de assen. Het element muur wordt vervolgens omgedraaid en geherinterpreteerd. De muur overtreft zich als louter scheidingselement en krijgt hierbij een functie-vervullende taak. De muur die in eerste instantie als volte wordt gezien wordt hier juist een holte, een opvulbare leegte, een frame. Er ontstaan grote rekken die als facilitator fungeren voor de aangrenzende kwadranten. Elk kwadrant beademt in functie van zijn gebruikstoestand een geheel andere atmosfeer. Tot slot vormt de luifel het overkoepelende element om een intieme relatie tussen de verschillende leefwerelden tot stand te brengen.